Bir ensest mağdurundan

Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Dayanışma ve Mücadele Günü olan 25 Kasım’ın yaklaşması vesilesiyle kadına yönelik şiddetin boyutlarını göstermek amacıyla Tarık Solmuş’un editörlüğünü yaptığı “Kadınlardan Erkeklere Empati Mektupları” kitabından bir kadının hikâyesini sizlerle paylaşıyoruz.

“Bana “İfade ver, neler yaşadığını anlat” diyorsunuz. Neyi, nasıl anlatayım size… Babamın beni on üç yaşında iken ellerimi zincirleyip köy evine kapatmasını mı? Arkadaşlarını köy evine getirip uyuşturucu almalarını mı? Babamın arkadaşlarıyla birlikte günlerce bana tecavüz etmesini mi? Hangisini anlatayım… İnanın hiçbir şey anlatmak istemiyorum. Şu an tek isteğim, her şeyi unutmak için çok derin bir uyku, ölmek… Her şeyi anlatırsam adalet yerini bulacakmış, bana yaptıkları gibi başkalarına da yapamayacaklarmış! Ne adaletinden söz ediyorsunuz? O adamları ölümle bile cezalandırsanız yaşadıklarımı engelleyebilir misiniz? Hanginiz geri alacak zamanı ve geri verebilecek annemle yaşadığım masum günlerimi…

Annem öldüğünde okula gönderilmezken, çalıştırılırken, üvey annemden dayak yerken, tecavüze uğrarken kimdi beni koruyan! Siz neredeydiniz? Neredeydi devlet? Devletin yapmadığını bu yaşımla, bu güçsüz halimle benden istemeye hakkınız yok! Evet, şikâyetçi de olmak istemiyorum. Mahkeme mahkeme dolaşıp onların suratını göstermeyin bana. Her onları görüşümde olanları hatırlatmayın. Hem mahkemeye çıksam ne olacak ki… “Üzerinde ne vardı, nerene dokundu, kaç kere oldu, bağırabildin mi? gibi binlerce soru soracaksınız… Baba denen o adam “İnsan kızına bunları yapar mı hâkim bey! İftira bunlar, Ben namuslu bir adamım…” diyecek. Ben ne bu sözleri duymak, ne de onları görmek istiyorum. Umutsuzum anlıyor musunuz? Adaletten, gelecekten, insanlardan.

Bak karnımda bir bebek. Bu bebek benim kardeşim mi yoksa çocuğum mu söyleyin! Doğduğunda ben bu bebeğin yüzüne nasıl bakacağım, ne diyeceğim ona! “Sen benim hem kardeşim hem çocuğumsun” mu diyeyim… “Bebek kanunen alınamaz” dedi yurttaki ablalar. Hiç kimse beni düşünmedi. Bu bebeği taşımanın bana nasıl bir yük olduğunu anlamadı. Bebeğin her an bana babamın tecavüzünü hatırlattığını ve ömrüm boyunca da hatırlatacağını görmedi.

Şimdi benden ifade vermemi bekliyorsunuz! Benden ifade falan istemeyin, sakinleşmemi beklemeyin benden. İçim acıyor anladınız mı içim…”