Bir kadın vardı… Yorgundu… Yalnızdı… Ama güçlüydü…
Bir kadın vardı. Yalnızdı. Tanrı, yalnızlığıyla yüzleşsin diye dünyaya yolladı. Elinden tutan kimsesi yoktu. Çünkü herkes onu güçlü görüyordu. Kendi ayakları üzerinde duracağına inanmışlardı. Belki de sorumluluk almaktan kaçan insanlar karşısına çıktığı içindi bu yalnızlığı.
Bir kadın vardı. Yorgundu. Tanrı, onu bu hayatın en pis haliyle yüzleşsin diye dünya cehennemine koydu. Tecavüze uğradı, dayak yedi, kimse elini uzatmadı ona. Çünkü onun bir kocası vardı ve o adam ne yapsa mubahtı.
Çocuktu, ilk çocuğunu kucağına aldı. Onunla büyüdü.
Bir kadın vardı. İkinci çocuğu doğduğunda büyümüş sayılmazdı. Hep çocukları için yaşadı. Oyunlar oynadı. Kendisinden bir parçaydı artık o çocuklar. Özlemlerini anlattı hep onlara. Dilinden düşmeyen türküleri vardı, güzel dünleri bir de. Güçlü iradesini ve öğrenme isteğini hiçbir zaman kaybetmedi. Ne biliyorsa anlattı çocuklarına. Çocukları da onun gibi onurlu ve hayata karşı başı dik yaşamalıydı.
Bir kadın vardı. Yıpranmıştı. Tanrı, kimsesizliğiyle yüzleşmesini istedi. Onu kimsesizlikle sınadı. İki kızından başka kimsesi yoktu. Geceleri duvarlarla konuşurdu. Onun sessiz çığlıkları vardı. Yorgunluğu kimsesizliği gözlerinden okunurdu. Ölümden korkmazdı. Bıçak sırtında yaşamaya alışmıştı. Üç-beş senede bir gördüğü “kocası”nın tehditleri, öldürmeye çalışması, dövmesi, yerlerde sürüklemesi bile yıldırmadı onu. Pes edemezdi, çünkü çocukları vardı. Onlar için mutlu olmalıydı, onlar için yaşamalıydı.
Bir kadın vardı. Onunla tanıştığımda yalnızdı. Ellerini tutmam gerektiğini hissettim. Benden güç almalıydı. Çok güçlü görünebilirdi ama yorulmuştu. Yüreğindeki ağırlık hafiflesin istedim. Tuttum yıpranmış ellerini. Sonra onu tanıdım. Ben de hep onun gibi olmayı istedim. Onun gibi olmalıydım çünkü ben onsuz eksiktim. Ona benzemezsem, yok olurdum belki de hayatta. O hep vardı, hep olacaktı. Ben de var olmalıydım.
Bir kadın vardı. Onunla büyüdüm, beni hiç yalnız bırakmadı.
Bir kadın vardı. Gözümü onunla açtım. Hep yanımdaydı.
Bir kadın vardı. İnsanlar için yaşamaktan kendisini düşünmeyi unutan.
Bir kadın var gül gibi kokan…
Bir kadın var adı anne olan… Annem olan…
Bir YDK okuru
